Επικοινωνία και συγχώρεση είναι δύο έννοιες ακρογωνιαίας σημασίας για την εποχή που ζούμε αλλά και για κάθε εποχή. Δύο έννοιες με τις οποίες όμως πόσο εξοικειωμένοι και εναρμονισμένοι είμαστε άραγε;
Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι αγαπημένοι φίλοι – αδελφοί οι οποίοι μας έχουν στηρίξει πολύ και ποικιλοτρόπως κατά τη διάρκεια ενός νέου ξεκινήματος ή σε διάφορα στάδια στη ζωή μας. Ακόμα και νέες επαφές οι οποίες γρήγορα εξελίσσονται σε δυνατές και αληθινές φιλίες. Μπορεί να μη συμβαίνει συχνά, όμως συμβαίνει.
Στην πορεία, χωρίς να το καταλάβουμε απαιτούμε παραπάνω πράγματα και ίσως με έναν τρόπο, ο οποίος δεν είναι ωφέλιμος ή μπορεί να φτάσει να γίνει και τοξικός. Οι φίλοι αυτοί πολλές φορές μένουν σιωπηλά, όμως όταν εμείς συνεχίζουμε τέτοιες συμπεριφορές, τότε σιωπηλά μπορεί και να φύγουν.
Εδώ υπάρχουν δύο βασικά σημεία που πρέπει να έχουμε υπόψη μας και οι δύο μεριές με έναν πάρα πολύ σημαντικό σκοπό: την διαφύλαξη αυτών των σημαντικών και σπάνιων σχέσεων.
Το πρώτο κομμάτι αφορά την δική μας συμπεριφορά. Το πόσο επίγνωση έχουμε στους τρόπους και στα θέλω μας, στο τι όρια περνάμε, στο τι ζητάμε ή απαιτούμε θέλοντας και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα με την συμπεριφορά μας.
Το δεύτερο κομμάτι αφορά την επικοινωνία. Δεν είναι τυχαία η ρήση του «Οι άνθρωποι μας φέρονται όπως τους επιτρέπουμε». Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να διακρίνει όρια βάση της εμπειρίας που έχει, ή βάση της θέσης στην οποία βρίσκεται την κάθε στιγμή. Μπορεί δηλαδή είτε επίτηδες να περνάει όρια και εκεί ασφαλώς θέλει οριοθέτηση και τα ανάλογα στοπ. Μπορεί όμως να περνάει όρια χωρίς να το θέλει ή χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.
Το κλειδί εδώ είναι αυτή η επικοινωνία που σε μεγάλο βαθμό εκλείπει από τις ανθρώπινες σχέσεις. Οφείλουμε να επικοινωνούμε τα θέλω μας, αλλά και κάθε τι το οποίο περνάει τα όριά μας. Είναι η δικλείδα ασφαλείας που διατηρεί ασφαλείς και καθαρές όλες τις σχέσεις. Το να μιλάμε ανοιχτά για ό,τι μας ενοχλεί ή απασχολεί, με έναν καλό τρόπο και σκοπό την ενότητα και την ευημερία και των δύο μεριών. Πόσοι από εμάς το κάνουμε;
Ο χρόνος γιατρεύει πολλά πράγματα, κι ακόμα κι αν σε πρώτο χρόνο δεν υπήρξαν αυτές οι «ασφάλειες» και κάπου υπήρξε μια ρήξη, πολλές φορές υπάρχει η δυνατότητα αποκατάστασης. Κι αυτό για να συμβεί χρειάζεται η δύναμη της συγχώρεσης. Κι όταν συγχωρείς, επαναπροσλαμβάνεις ένα κομμάτι σου που είχες χάσει.
Η συγχώρεση κατά κύριο λόγο συμβαίνει σε ενεργειακό επίπεδο. Δεν είναι δηλαδή απαραίτητο στο φυσικό πεδίο να έρθουμε σε επαφή με τον άλλο άνθρωπο. Το κάνουμε κυρίως για εμάς, για να αναγνωρίσουμε κάποιο λάθος μας στην Ύπαρξη, να απεμπλακούμε από όποια επικριτική ενοχή αλλά και να στείλουμε καλή ενέργεια εκεί που ίσως έχουμε σφάλει. Το ιδανικό ασφαλώς, είναι να γίνει πλήρης αποκατάσταση και στο φυσικό επίπεδο, να επικοινωνήσουμε δηλαδή – αν εφικτό – με τον άλλο άνθρωπο, να πούμε τις αλήθειες μας, να ανταλλάξουμε ή να καταθέσουμε την από καρδιάς συγγνώμη μας.
Πρόκειται για βαθιά κάθαρση ανάλογα του βάρους που ως τώρα κουβαλούσαμε μέσα μας, αλλά και επίσης δίνει τη δυνατότητα επαναφοράς και ανανέωσης σχέσης, πλέον με πιο γερά θεμέλια. Είναι πραγματικά μια ευλογία. Καθώς ανοιγόμαστε και μοιραζόμαστε τις αλήθειες μας και την πρόθεση αγάπης μας, τότε η όποια σχέση παίρνει μια νέα μορφή και ισχυροποιείται αλλά και εμβαθύνει. Αυτό ακριβώς που όλοι χρειαζόμαστε. Αληθινές και βαθιές σχέσεις με τους γύρω μας. Και όλα τα παραπάνω ασφαλώς, μπορούμε να τα ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους. Αληθινή επικοινωνία αγάπης, μοιράσματος, αποκατάστασης και συγχώρεσης, με τον ίδιο μας τον εαυτό, ενθυμούμενοι πως κάθε φορά, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε από εκείνη την στιγμή, επίπεδο και θέση.
Αθανάσιος Στεργίου
Το συγκεκριμένο άρθρο είναι αφιερωμένο σε ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, αλλά και σε όσους και όσες μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό.
Πρώτη δημοσίευση: Αφύπνιση Συνείδησης
Commentaires